Ella Visser

Muziek loopt als een rode draad door mijn leven. Mijn allereerste muziekinstrument was een tin-whistle. Die kreeg ik toen ik 4 jaar was en ik herinner me nog de smaak van het blik en de kleur van het fluitje ( zwart met gouden strepen).

Op 7 jarige leeftijd werd ik naar blokfluitles gestuurd. Dat vond ik vreselijk. We hadden les met een stuk of 30 leerlingen en ik heb het maar een jaar volgehouden. Toch heb ik daarna héél veel op die blokfluit gespeeld.

Op 11 jarige leeftijd, kwam er een zelf bij elkaar gespaarde gitaar. De gitaarles was helaas niet zo goed maar ik leerde er net genoeg om mezelf te kunnen begeleiden als ik liedjes zong. En dat waren in die tijd ( 12-22 jaar) voornamelijk Jiddische en Hebreeuwse liedjes.

Op 23 jarige leeftijd, toen ik naar Arnhem verhuisde, kon ik eindelijk klarinetles nemen. Na zes jaar les kwam ik al snel in een Balkan- orkest terecht. We hebben jaren samengespeeld en opgetreden.

Pas op 62- jarige leeftijd kwam ik weer in aanraking met het Jiddische lied, toen ik Shura Lipovsky tegen kwam. Niet lang daarna begon ik met zanglessen bij haar en ze is een enorme bron van informatie en inspiratie.

Lenie Adolfsen

Lenie Adolfsen was 7 jaar toen ze een proefcursus accordeon volgde. Het was liefde op het eerste gezicht Ze is nooit meer gestopt met spelen, en heeft jarenlang les gehad.
Ze heeft in goede accordeon orkesten gespeeld en ontdekte dat samen muziek maken de leukste manier is om met je instrument bezig te zijn. Ze is blij dat een accordeon goed matcht met veel instrumenten zoals viool, klarinet en de stem. Ze heeft gespeeld in salonorkest “Pistache” waar ze samen met de klarinet de blaassectie vormde.
Ze heeft verschillende accordeon orkestjes en ouderenkoren geleid. Op dit moment leidt ze alleen nog een dameskoor.
Het begeleiden van een zanger(es) vind ze een leuke “sport”. Je let zo op elkaar dat je kunt reageren op invallen of zelf een voorschot geven. Geen enkele repetitie en geen enkel optreden is daardoor hetzelfde.